Strona:Karol May - Old Surehand 04.djvu/80

—  326  —

które były usypane dla armat. Hacyendero wyszedł naprzeciwko powracających z radosnem obliczem.
 — Dzięki Bogu, że przybywacie! — rzekł. — Niepokoiliśmy się już o was. Jak wam się powiodło?
 — Czarny Jeleń nie żyje! — odrzekł Czoło Bawole.
 — Nie żyje? Zwyciężyliście go zatem?
 — Mój brat, Serce Niedźwiedzie, zabrał mu skalp.
 — A reszta Komanczów?
 — Także zginęła. Uszło tylko sześciu.
 — Dokąd się udali?
 — Do Meksyku.
 — Do Meksyku? Dzicy Indyanie do Meksyku? Po co?
 — Odprowadzają hrabiego.
 — Aha! Czy widzieliście go?
 — Widzieliśmy. Opuścił okolice hacyendy, ale nam obu nie ujdzie.
 — Dajcie mu spokój! Jest panem tego domu, a ja nie mogę z nim się prawować.
 Obaj wodzowie spojrzeli na hacyendera ze zdumieniem.
 — Wszak on prowadził Komanczów na hacyendę — zauważył Czoło Bawole.
 — Ja nie jestem Indyaninem! — odparł Arbellez.
 — Pshaw! Biali nie posiadają krwi w żyłach! Wy możecie przebaczyć hrabiemu. Nie mam nic przeciwko temu, ale ja muszę z nim pomówić!
 — Sądzicie więc, że teraz nic nam nie grozi? — spytał Arbellez.
 — Tak.
 — Możemy zatem wrócić do spokojnego życia? A gdzie pochowamy trupy?
 Po obliczu Mizteki przemknął wyraz ukrytej złości.
 — Nie w ziemi — rzekł.
 — A gdzież? — spytał zdziwiony Arbellez.
 — W brzuchach krokodyli.
 — O! To nie po chrześcijańsku.