Strona:Karol May - Old Surehand 04.djvu/81

—  327  —

 — Ja nie jestem chrześcijaninem, a Komancze także nie. To wrogowie Mizteków, a krokodyle cierpiały głód już oddawna. Czyż mają trupy zapowietrzyć hacyendę?
 — Hm, to słuszne! Czyńcie, co chcecie!
 — Czy mogę zatrzymać przy sobie jeszcze na dziś tych dwudziestu wakerów?
 — Na co?
 — Zaniosą martwych Komanczów do stawu z krokodylami.
 — Odstępuję ci ich, jeśli to prawda, że nas już nikt nie napadnie.
 — A jak tam z naszym bratem, Grotem Piorunowym?
 — Zbudził się nareszcie.
 — To zobaczymy się z nim.
 Obaj wodzowie weszli do domu. Mizteka zaprowadził Apacza do pokoju siostry, gdzie złożył złoto i inne klejnoty, przeznaczone dla Helmersa. Zastali tam Karję, leżącą w hamaku i patrzącą sztywnie przed siebie. Zauważywszy wchodzących, zerwała się i zapytała:
 — Przybywacie? Jako zwycięzcy?
 — Tak.
 — A on? Czy krokodyle go pożarły?
 — Nie — odparł Czoło Bawole, przypatrując się jej badawczo.
 — Nie? — odezwała się, a twarz jej spochmurniała. — Pozwoliliście więc umknąć temu, który podpadł mojej zemście?
 Czoło Bawole był zadowolony. Widział, że siostra myśli tylko o zemście.
 — Psy Komancze — rzekł — uwolniły go, a powiesiły mego brata, wodza Apaczów, na jego miejscu, ażeby go krokodyle połknęły.
 Indyanka spojrzała ze zdumieniem na Apacza. U pasa jego zobaczyła kilka nowych skalpów. Po raz pierwszy objęła okiem piękną wojowniczą postać Serca Niedźwiedziego, a na myśl, że krokodyle mogły go