Strona:Karol May - Old Surehand 04.djvu/88

—  334  —

 — Czy to prawda, sennorze?
 Meksykanin zwrócił się z tem pytaniem do byłego ajenta indyańskiego, na którego twarzy odbiło się lekkie zakłopotanie.
 — Hm — odrzekł po chwili — to zależy od tego, jak kto zechce to rozumieć! Właściwie zginął, bo tak ja powiedziałem i dziś już rzeczywiście nie żyje, ale hm! Pani Thick, na jakiej podstawie twierdzicie, że Sandersa wtedy nie zakłuto?
 — Bo wiem o tem i to całkiem dokładnie — odpowiedziała gospodyni.
 — Od kogóż to?
 — Od kogoś, kto to widział.
 — Wszak i ja byłem przy tem.
 — Tak, ale gentleman, od którego ja to wiem, przeżył potem jeszcze z Sandersem wiele, bardzo wiele.
 — Rzeczywiście? Kogóż właściwie macie na myśli?
 — Urzędnika policyjnego, Treskowa.
 — Ach! Czyż on istotnie potem jeszcze miał z nim do czynienia?
 — Tak. Jeśli nie wierzycie, to niech wam sam o tem powie.
 — Musiałby tu być.
 — On też jest tutaj.
 — Gdzież to, gdzie?
 — Odwróćcie się i przypatrzcie gentlemanowi, siedzącemu za wami przy ostatnim stole! Nie zauważyliście go jeszcze, bo przedtem siedział w drugiej izbie.
 Ajent obejrzał się, a zobaczywszy tego pana, który mnie wydał się był tak zajmującym, zerwał się, przystąpił do niego, wyciągnął doń obie ręce i zawołał:
 — Mr. Treskow, rzeczywiście, to mr. Treskow! Od tego czasu upłynął już szereg lat, ale mimo to poznaję was dobrze. Jakżeż się cieszę! Co sprowadza was tutaj?
 — Bywałem tu częściej w ostatnich czasach i zajeżdżałem zawsze do pani Thick.