Strona:Karol May - Old Surehand 05.djvu/105

—  87  —

pojechałem tam, by się dowiedzieć, co zamierzają. Przekonałem się, że niema powodu do obaw, gdyż dążą do Nebraski. Czy chcecie, panowie, daleko jeszcze dzisiaj dojechać?
 — Pojedziemy jeszcze z godzinę, zanim rozłożymy się obozem.
 — Gdzie?
 — Gdzie znajdziemy odpowiednie miejsce.
 — Czy można udzielić wam pewnej rady?
 — Prosimy.
 — Możebyście zajechali do naszej farmy, zamiast zostawać w czystem polu?
 — Nie znamy właściciela.
 — To gentleman w całem tego słowa znaczeniu, a zarazem wielki wielbiciel Winnetou, którego widział kilka razy. Często opowiada o nim i o Old Shatterhandzie, oraz o ich wspaniałych ogierach...
 Utknął powtórnie, rzucił badawczo okiem na mego konia i z radością w głosie rzekł w dalszym ciągu:
 — Jak się to dziwnie składa! Ja tu mówię o Old Shatterhandzie i widzę karosza, tak podobnego do konia Winnetou, jak jajo do jaja. Widzę też u was dwie strzelby, sir. Czy jedna z nich to niedźwiedziówka?
 — Zgadliście.
 — A druga to sztuciec Henry’ego?
 — Tak.
 — Thunder-storm! Może wyście Old Shatterhand?
 — Nie kto inny!
 — Wobec tego musicie usłuchać mej prośby i udać się ze mną do Harboura. Nie wyobrażacie sobie, jak wielką radość sprawicie swą obecnością jemu i jego ludziom. Nocleg w farmie w każdym razie przyjemniejszy, aniżeli na preryi pod gołem niebem. Konie wasze dostaną dobrego obroku, a wam też podadzą coś lepszego do jedzenia, niż możecie znaleźć na sawannie.
 Zapraszał serdecznie i w dobrej wierze. Koniom