Strona:Karol May - Old Surehand 05.djvu/117

—  97  —

 — Uff! Nie żyje?
 — Tak.
 — A jego siostry?
 — O nich nic nie słyszałem. Nie wiem nawet, co się z nim działo od chwili jego zniknięcia do śmierci, nie wiem także, jak go zamordowano i kto był jego mordercą.
 Na te słowa szarpnął się Winnetou, a wspaniałe i długie włosy jego spadły mu przez ramiona do przodu i zakryły twarz.
 — Uff, uff! — zabrzmiało z poza tej zasłony. — Zamordowano go... zamordowano...! Morderca zabrał nam cenne życie Ikwet Sipy! Czy to prawda? Mów prędzej, prędzej!
 — Prawda.
 — Udowodnij to!
 Apacz odrzucił obiema rękami włosy w tył, w oczach zamigotały mu błyskawice, a usta otworzył, jakby chciał wchłonąć odpowiedź farmera.
 — Ja widziałem grób jego — rzekł Harbour.
 — Kiedy? Gdzie?
 — Opowiem to, a wodza Apaczów proszę, by usiadł i wysłuchał mnie spokojnie.
 Winnetou opadł zwolna na krzesło, odetchnął głośno i głęboko i rzekł, przesunąwszy dłonią po czole:
 — Mój biały brat ma słuszność. Wojownik, a zwłaszcza wódz, nie powinien poddawać się uczuciom. Zachowam się spokojnie, cokolwiekbym usłyszał.
 Harbour popił herbaty ze stojącej przed nim filiżanki i zapytał:
 — Czy wódz Apaczów był kiedy w parku San Louis?
 — Już kilka razy — odparł Winnetou.
 — Czy zna okolicę Foam-Cascade?
 — Tak.
 — A niebezpieczną ścieżkę górską na Devils-head?
 — Nie znam ani tej drogi, ani Devils-head, ale znajdę napewno jedno i drugie. Howgh!