Strona:Karol May - Old Surehand 05.djvu/169

—  147  —

życiu. Apacz z wielkim sprytem nie podkreślał tych słów, ażeby się nie zdradzić z tem, że są umyślne. Zamiar mu się udał, bo Cox zawołał:
 — To wszystko jedno, czy miejsce to zna Winnetou, czy Shatterhand. Obydwaj są naszymi jeńcami. Skoro więc Winnetou nie może nas zaprowadzić, to Old Shatterhand będzie nam przewodnikiem.
 — Spytajcie wprzód, mr. Cox, czy ja na to się zgodzę? — rzekł Old Wabble.
 — Dlaczego?
 — Bo Old Shatterhand należy do mnie.
 — Tego wam nikt nie zaprzecza!
 — Jakto?
 — Wszak chcecie go zabrać nad Squirrel-Creek, gdy on ma zginąć dzisiaj na tej dolinie!
 — O tem niema co mówić. Będzie żył i zaprowadzi nas do bonancy.
 — Na to ja nie pozwolę!
 — Czyście rozum postradali, stary Wabble’u?
 — Właśnie dlatego, że mam więcej rozumu, niż wy, nie dopuszczę do tego.
 — Wy macie więcej rozumu? Czy o tem ma świadczyć gotowość wyrzeczenia się przez was bonancy?
 — Tak!
 — All devils! Oszaleliście naprawdę!
 — Nie bójcie się tego! Wiem, co czynię. Wynająłem was do schwytania Old Shatterhanda, a za to dałem wam radę, żebyście zmusili Winnetou do pokazania wam pokładów złota. Bonanca więc należałaby wyłącznie do was, a ja za korzyść, w której nie będę miał udziału, nie oddam wam Old Shatterhanda, którego tak szczęśliwie pochwyciliśmy.
 — Wszak go nam nie wydajecie!
 — Przeciwnie!
 — Jakto?
 — Czy sądzicie, że zdołacie zaprowadzić go aż do bonancy?
 — Oczywiście!