Strona:Karol May - Old Surehand 05.djvu/171

—  149  —

bez skrupułu dał się wynająć do schwytania mnie i wydania mordercy. Do bójki jednak nie doszło. Cox położył staremu Wabble’owi rękę na ramieniu i rzekł groźnie:
 — Czy wam się naprawdę zdaje, że będę was pytał o pozwolenie?
 — Spodziewam się!
 — To się łudzicie!
 — Chcecie mnie oszukać i złamać słowo co do Old Shatterhanda?
 — Słowa dotrzymamy.
 — Dotychczas na to się nie zanosi!
 — Obiecaliśmy wam, że schwytamy Old Shatterhanda i wydamy w wasze ręce. Rzeczywiście pojmaliśmy go i z pewnością wam wydamy, tylko nie dzisiaj.
 — Pocieszcie się sami tą obietnicą! Ja wam powtarzam, że nie zdołacie jej spełnić.
 — To już nasza rzecz. Gdybyście chcieli przeszkodzić nam w zabraniu go, to popatrzcie, ilu nas jest!
 — Tak, na tem wy się opieracie! — krzyknął wściekle.
 — Widzicie zatem, że musicie się poddać. Bądźcie jednak spokojni, bo to tylko na krótko!
 — Ja twierdzę, że na zawsze! On z pewnością ucieknie! Najlepiej będzie, jeśli mu odrazu dam kulę w łeb i zakończę sprzeczkę!
 — Nie ważcie się, mr. Wabble! Jeśli zastrzelicie Old Shatterhanda, albo tylko zranicie, to bądźcie pewni, że w następnej chwili dosięgnie was moja kula. Zapamiętajcie to sobie!
 — Co, wy się ośmielacie mnie grozić?
 — Tu nie potrzeba śmiałości. Wyruszyliśmy z wami i chcieliśmy zgodnie działać, ale tu idzie o bonancę, wartą może miliony, wobec której wasze życie dla nas nic nie znaczy. Old Shatterhand pojedzie z nami, a gdybyście go tylko zadrasnęli, przeniesiecie się na tamten świat tą drabiną niebieską, którą jego chcecie posłać!