Strona:Karol May - Old Surehand 05.djvu/177

—  155  —

 — I sądził, że ja przyjdę?
 — Oczywiście.
 — Kolma Puszi chciał zbliżyć się do Winnetou, ale tam niema osłony. Niech mi biały brat powie, czego sobie życzy! Ja go wysłucham,
 — Czy chcesz nas wyswobodzić?
 — Tak.
 — Gdzie?
 — To oznaczy Old Shatterhand, bo wie to sam najlepiej.
 — Musimy to tak urządzić, żebyśmy mogli uwolnić towarzyszy. Dlatego tutaj tego dokonać nie możemy. Czy czerwony brat zechce dążyć za nami?
 — Owszem.
 — Jak długo i jak daleko?
 — Dopóki nie będziecie wolni.
 — Czy słyszałeś, o czem mówiono?
 — Kolma Puszi leżał za kamieniami i słyszał wszystko.
 — I to, że udajemy się nad Squirrel-Creek?
 — Tak. Biali chcą znaleźć bonancę, której tam niema.
 — Czy czerwony brat zna Squirrel-Creek?
 — Znam te strony i wszystkie dalsze.
 — Czy na drodze do tej rzeki jest miejsce, któreby się nadawało do wyratowania nas z niewoli dzisiaj wieczorem? Chodzi mi o to, żeby tam było więcej drzew i zarośli niż tutaj, gdzie jeden rzut oka wystarcza, żeby nas wszystkich zobaczyć.
 — Kolma Puszi zna takie miejsce. Możecie tam dojechać w oznaczonym czasie i nie wpadnie to w oko, gdy się tam zatrzymacie. Ale czy biali pójdą tam za wami?
 — Napewno. Nie znają tych stron widocznie i niewątpliwie bez zastrzeżeń powierzą się naszemu przewodnictwu.
 — W takim razie niech Old Shatterhand zdąża prosto na południowy zachód, a gdy przyjdzie nad