Strona:Karol May - Old Surehand 05.djvu/182

—  160  —

 — Ja? Okrutnym? Z was ciekawy osobnik! Chcecie zapobiec okrucieństwu z mej strony, a sami zamierzacie ich zamordować, jeśli nie dostaniecie złotaǃ Uwolnijcie nas tylko, a nie będzie mowy o okrucieństwie!
 — Nie oszalałem jeszcze na szczęście!
 — To nie czyńcie mnie wyrzutów, które wam się należą!
 Patrzył przez czas jakiś przed siebie, a potem rzekł:
 — Wellǃ Mówmy z sobą otwarcie! Czy rzeczywiście myślicie zataić przed nami pokłady złota?
 — To się rozumie!
 — Wybijcie to sobie z głowy! To spowodowałoby bezwarunkowo śmierć waszych towarzyszy, a wam przyniosłoby szkodę.
 — Dlaczego tylko szkodę?
 — Bo to jeszcze nie jest pewne, czy wydam was staremu Wabble’owi.
 — A... a! — ozwałem się przeciągle.
 — Tak — potwierdził. — On jedzie teraz przodem i nie słyszy tego, co do was mówię. Jeśli nam pokażecie bonancę, a ona istotnie taka obfita, jak przedstawił Winnetou, to może także was wypuszczę, nietylko waszych towarzyszy.
 — Naprawdę?
 — Tak.
 — Przyrzekacie?
 — Napewno przyrzec nie mogę niestety.
 — To szkoda, że wspominacie o możliwości uwolnienia mnie. Ja muszę napewno wiedzieć, co mię czeka.
 — Obietnica moja nie jest bez podstawy. Wszystko zależy od bogactwa bonancy. Jeśli oczekiwania nasze pod tym względem spełnią się, to i wy będziecie zadowoleni. Znacie zapewne dobrze stan bonancy?
 — Istotnie wiem, że tam kryją się miliony.
 — Wobec tego jesteście już prawie wolni.