Strona:Karol May - Old Surehand 05.djvu/188

—  166  —

imiennik, taki rozsądny, jak jego ojciec, zrozumie mnie zapewne.
 — Zounds! — zawołał tramp. — Czy to ma być przygrywka o możliwości powieszenia mnie? Wypraszam sobie takie żarty!
 — Nie pojmuję, dlaczego zaraz w gniew wpadacie. Powiedzieliśmy tylko, że czasem można niespodzianie wbrew własnej woli zawisnąć na sznurze. Jeśli was ostrzegałem przed tem, to tylko w dobrej myśli.
 — Bardzo dziękuję. Podobne przestrogi są zupełnie zbyteczne.
 — Well! O tem już zamilczymy, ale zapytamy jeszcze, czy nie zapamiętaliście sobie innych zalet swej matki prócz pobożności.
 — Innych zalet? Nie rozumiem was!
 — Myślę o jej zdolnościach wychowawczych. Ludzie pobożni bywają zwykle surowi.
 — Ach tak! — zaśmiał się tramp, nie zdając sobie sprawy z biegu myśli Hammerdulla. — To prawda niestety, co mówicie. Gdyby wszystkie sińce, któreby były wyraźniejszym na to dowodem, nie znikły były z mego grzbietu, to z bolu nie mógłbym teraz utrzymać się na koniu.
 — Jej metoda wychowawcza była zatem dojmująca?
 — Przenikała często przez skórę.
 — A z waszym bratem Joelem jak było?
 — Tak samo.
 — Czy on żyje jeszcze?
 — Ani mu się śni umierać!
 — Gdzież znajduje się teraz z owemi wspomnieniami na grzbiecie i zapewne także na innych częściach ciała?
 — Tutaj.
 — Co? Tutaj i nami?
 — Popatrzcie przed siebie! Ten, który jedzie z Coxem, to jest on właśnie!
 — Good lack! Mamy więc dwu proroków: Izajasza i Joela, Co ty na to, stary szopie, Holbersie?