Strona:Karol May - Old Surehand 05.djvu/189

—  167  —

 — Nic! — odparł długi krócej niż zwykle.
 — Dlaczego wy właściwie zajmujecie się mną i moim bratem? — spytał tramp, którego wreszcie zastanowiła ta rozmowa.
 — Może usłyszycie o tem wkrótce. Powiedzcie mi pierwej, czem był wasz ojciec! —
 Wszystkiem, czem człowiek być może, jeśli stale złości się na swoją żonę.
 — To znaczy zapewne wszystkiem i niczem. Lecz mnie o to nie chodzi. Pytam, czem był owego dnia, kiedy spostrzegł, że ma sznurek zbyteczny.
 — Na krótki czas przedtem założył biuro stręczenia małżeństw.
 — To szczególne! Pewnie chciał innym dać sposobność do złości? Piękny to był krok z jego strony ze względu na dobro publiczne.
 — Tak, zamiar był dobry, ale wynik zły.
 — Aha! Nie znalazła się ani jedna dusza, któraby pragnęła połączenia się z drugą?
 — Ani jedna.
 — Dlatego ojciec obejrzał się za powrozem?
 — Tak. Odwrócił się plecyma od życia, które nie okazało się dlań łaskawem.
 — Wytworny był z niego pan! Gdybym go tu miał, nie ociągałbym się z obsypaniem grzbietu jego rozkoszami, które wy mile wspominacie. Zasłużył na to, bo tak tchórzliwie opuścił żonę i dzieci!
 — Nie gadajcie głupstw! Gdy jego nie stało, zaczęło nam się lepiej powodzić.
 — Gdy mąż nie przepija pieniędzy, zarobionych przez żonę, to wdowie i sierotom lepiej się powodzi!
 — Skąd przychodzicie do takich domysłów? Matka nasza zarabiała rzeczywiście.
 — Pracowała jak koń.
 — Skąd o tem wiecie?
 — Żyła i mieszkała w Smithville Tenessee, kiedy powiesił się jej mąż, a wasz ojciec kochany.
 — Słusznie! Ale skąd wy to...