Strona:Karol May - Old Surehand 05.djvu/190

—  168  —

 — A potem udała się z dziećmi na Wschód — przerwał mu Hammerdull.
 — I to prawda! Powiedzcie mi nareszcie...
 — Zaczekajcie! Pracowała i zarabiała tyle, że mogła nawet wziąć do siebie małego i biednego kuzyna, który później, kiedy mu zanadto dopiekł jej surowy sposób wychowywania, zniknął pewnego pięknego dnia w lecie. Czy mówię prawdę?
 — Tak było istotnie. Ale skąd wy to wszystko wiecie?
 — Mieliście także siostrę?
 — Tak.
 — Gdzie ona teraz?
 — Nie żyje już.
 — W takim razie wy z bratem byliście jedynymi spadkobiercami matki?
 — Oczywiście!
 — A co zrobiliście ze spadkiem?
 — Do kroćset dyabłów! Na co innego można było obrócić kilkaset dolarów, jeśli nie na zabawę i pijatykę?
 — Well! Widocznie wdaliście się naprawdę w ojca. Po raz trzeci wam radzę: wystrzegajcie się sznurka! Jak sądzisz, stary szopie, Holbersie, czy powinniby dostać?
 — Hm! — mruknął zapytany niechętnie. — Ja uczynię to, co ty zarządzisz, kochany Dicku.
 — Well! W takim razie nie dostaną. Zgadzasz się na to?
 — Yes! Nie warci tego!
 — Czy warci, czy nie warci, to wszystko jedno, ale to byłoby wprost hańbą, gdyby dostali!
 — Co wy za tajemnice macie? O kim właściwie mówicie? — pytał tramp.
 — O Izajaszu i Joelu — odrzekł Hammerdull.
 — Czyli o mnie i o moim bracie?
 — Tak.
 — Mamy czegoś nie dostać?
 — Tak.
 — Czego?