Strona:Karol May - Old Surehand 05.djvu/195

—  173  —

 — Nie obawiajcie się zatem! Ale teraz muszę powiedzieć bratu, że znalazłem kuzyna Pitta, który nie pozwala mi nazywać siebie „ty“.
 Ruszył naprzód i przejechał obok mnie na czoło orszaku, gdzie znajdował się jego brat, taki sam łajdak, jak on.
 — Czy byłbyś to przypuścił? — rzekł za mną Hammerdull.
 — Nie — odparł Pitt krótko.
 — Ładne pokrewieństwo!
 — Czarna złość mię na to porywa!
 — A ja się nie złoszczę, bo oni mi są zupełnie obojętni.
 — Ja jestem innego zdania!
 — Czemu?
 — Komuż darujemy pieniądze? Ja się wyrzekam bogactwa, bo nie lubię siedzieć na worku z pieniądzmi i nie chcę utracić zdrowego snu ze strachu, żeby mi ich nie skradziono.
 — Teraz znowu będziemy musieli łamać sobie głowy nad tem, komu zostawić nasze pieniądze!
 Na to ja odwróciłem się i rzekłem:
 — Nie troszczcie się o to niepotrzebnie!
 Przyjaciele podjechali ku mnie natychmiast, jeden z lewej, drugi z prawej strony, a grubas zapytał:
 — Mamy się nie troszczyć? Czy znacie kogoś, zasługującego na to, żeby go obdarzyć?
 — Mógłbym wam setki ludzi polecić, ale nie o tem myślę. Czy macie już pieniądze?
 — Niestety nie. Są jeszcze u „generała“. Wszak o tem wiecie!
 — Nie martwcie się zatem teraz! Kto wie, czy go schwytamy!
 — O, wszak wy i Winnetou jesteście z nami! To znaczy tyle, jak gdybyśmy go już mieli w swej mocy! Czy słyszeliście, o czem dopieroco mówiliśmy?
 — Znaleźliście kuzynów Pitta.
 — Cóż wy na to, sir?