Strona:Karol May - Old Surehand 05.djvu/220

—  196  —

 Zaczęła uważać. Słowa, odnoszące się do jej dziecięctwa i młodości, wywarły na niej wrażenie. Duch jej wrócił do czasu przed wybuchem szału i szukał napróżno światła w tych ciemnościach. Na tem polegało jej obłąkanie. Ilekroć obił się o jej uszy dźwięk z owych czasów, wynurzał się duch jej z głębin zapomnienia, co wyrażało się zaraz we wzroku. Ponieważ mieliśmy zaraz wyruszyć i czas był drogi, przeto zadałem jej pytanie, które było najważniejsze:
 — Czy znasz Bendera?
 — Bender... Bender... Bender... — powtórzyła za mną i przychylny uśmiech ukazał się na jej twarzy.
 — Albo mrs. Bendera?
 — Bender... Bender — powiedziała jeszcze raz, przyczem uśmiech jej stawał się coraz przyjaźniejszy, oko coraz jaśniejsze, a głos coraz to pewniejszy.
 — Może Tokbelę Bender?
 — Tokbelą... Bender... nie jestem!
 Spojrzała na mnie z przytomnością.
 — Albo Tehuę Bender?
 Na to klasnęła w ręce z radością, jak gdyby znalazła coś szukanego oddawna i zawołała z rozkosznym niemal uśmiechem:
 — Tehua to mrs. Bender, tak mrs. Bender!
 — Czy mrs. Bender ma dzieci?
 — Dwoje.
 — Dziewczęta?
 — Chłopców. Tokbela nosi je na rękach.
 — Jak nazywasz te dzieci?
 — Leon i Fred.
 — Jak wielcy są?
 — Fred taki, a Leon taki!
 Pokazała wzrost chłopców, trzymając rękę nad siodłem w pewnem oddaleniu. Wynik moich pytań był nadspodziewanie pomyślny. Thibaut, trzymany w szachu przez Apanaczkę, zwrócił na mnie oczy z wściekłością, jak krwi chciwy drapieżca, gotowy do skoku na swą ofiarę. Ale ja o niego się nie troszczyłem, lecz zado-