Strona:Karol May - Old Surehand 06.djvu/113

—  303  —

podał mu rękę ze zwykłą sobie godnością, skinął przyjaźnie głową i, wskazując na obie skóry niedźwiedzie, rzekł doń:
 — Nasz brat ma Utajom przynieść cztery skóry niedźwiedzie?
 — Istotnie — odparł Old Surehand.
 — Dwie leżą już tu dla brata.
 — Kto zabił te niedźwiedzie?
 — Old Shatterhand wielkiego, Apanaczka zaś małego.
 — To na nic mi się nie przyda. Ja muszę je sam upolować.
 Teraz ja zapytałem:
 — Czy wódz Utajów żądał tego od was wyraźnie?
 — Wyraźnie? Nie.
 — To nie róbcie sobie skrupułów!
 — Ja jestem w tej sprawie innego zdania. Wódz nie mógł wiedzieć, że zastanę tu takich pomocników. Przypuszczał z pewnością, że przyniosę skóry niedźwiedzi, które sam zabiję.
 — Co on myślał lub przypuszczał, to nas nic nie obchodzi. Wy trzymajcie się tylko umowy.
 — Żądali tylko, żebym przyniósł cztery skóry.
 — To je zaniesiecie. Dwie jeszcze się znajdą.
 — Tej małej Tusaga Saricz nie przyjmie.
 — Dlaczego?
 — Bo jest z młodego niedźwiedzia.
 — Skóra jest cała, niepodzielona, nie będzie więc mógł jej odrzucić.
 — A jeśli jednak nie zechce się zgodzić?
 — To my go do tego zmusimy. A wy uważacie to za skórę niedźwiedzią?
 — Oczywiście!
 — W takim razie wszystko w porządku! Tu idzie o to, żebyście dotrzymali słowa wedle swego przekonania, czy istotnie spełniliście warunki umowy, a nie o to, jak je rozumieją Utajowie.