Strona:Karol May - Old Surehand 06.djvu/123

—  311  —

 — Tuż obok siebie! Jak można znać miejsce, w które należy wbić nóż?
 — Na to nie pomoże żadna reguła, trzeba mieć miarę w oku — odpowiedziałem. — Nie wszystkie niedźwiedzie są jednakowo zbudowane, a futro może także czasem okropne skutki spowodować!
 — Hm! A jeśli się trafi w żebro?
 — To nóż się ześliźnie, a w nagrodę za to myśliwy traci szybko skalp.
 — Dziękuję! W takim razie ja wolę moją strzelbę! Gdyby można było jedną ręką powoli wyszukać miejsce, żeby w nie potem pchnąć drugą, to i ja wtedybym spróbował.
 — Walka z szarym niedźwiedziem nie jest zarzynaniem świń.
 — Sam to widziałem. Cóż teraz zrobimy z tym nieszczęśliwcem?
 — Zdejmiemy zeń skórę, a jego zostawimy.
 — A mięsa nie weźmiemy?
 — Dziękuję za nie!
 — Czemu?
 — Byłoby twarde jak podeszwy. Spieszmy się, gdyż Winnetou, jak się zdaje, ma dla nas jeszcze inną robotę.
 — Brat Shatterhand odgadł — potwierdził Apacz.
 — Czy jest jeszcze gdzie trop niedźwiedzia?
 — Bardzo daleko stąd, w górnym końcu doliny.
 — To jest łatwo zrozumiałe, bo niedźwiedzie nie żyją tak blizko siebie, jak bobry. Czy brat Winnetou sądzi, że uporamy się jeszcze dzisiaj przed nocą?
 — Spodziewam się. Konie zaniosą nas tam szybko.
 — A mnie wolno będzie pójść z wami?
 — Nie — odpowiedziałem ja.
 — Dlaczego? Czy źle się zachowałem w minionej wyprawie?
 — Tu nie potrzebowaliście wogóle się zachowywać. Zresztą zdaje mi się, że ten hultaj był dla was za wielki?
 — Nie będę temu przeczył, bo istotnie można sobie