Strona:Karol May - Old Surehand 06.djvu/133

—  319  —

łapami i dusza jego uleciała do wiecznych ostępów, a cielsko z futrem zostało przy nas.
 Od ostrzegawczego okrzyku Winnetou upłynęła ledwo minuta, tak szybko rozegrała się cała scena. Szako Matto stał obok nas, ciężko i głęboko oddechając.
 — Życie moje było już w niebezpieczeństwie! — sapnął.
 — Dlaczego brat mój był tak nieostrożny? — odpowiedział Apacz.
 — Ja nieostrożny?
 — A któż inny?
 — Winnetou!
 — Uff! Ja?
 — Gdybyś był nie zawołał na mnie przedwcześnie, byłby niedźwiedź nie zwrócił na mnie uwagi. To przecież jasne!
 Apacz patrzał mu przez chwilę z uśmiechem w oczy i nie rzekłszy ani słowa, odwrócił się od niego dumnie:
 — On się odwraca! Czy ja nie mam słuszności — zapytał Osaga mnie.
 — Wódz Osagów istotnie jest w błędzie — odpowiedziałem.
 — Old Shatterhand się myli!
 — Udowodnij to!
 — Czy musiał Winnetou spowodować to, że niedźwiedź zwrócił uwagę na mnie?
 — Oczywiście. Wszak sam lazłeś do niego w tym celu.
 — Ależ nie należało czynić tego tak wcześnie!
 — Właśnie, że powinieneś był wstać wcześniej i krzyknąć na niedźwiedzia, a wtedy zwierz nie byłby cię tak rychło doścignął, a ty nie byłbyś popsuł przyjemności Old Surehandowi.
 — Ja popsułem mu przyjemność? Czem?
 — Tem, że ja musiałem dać strzał, ażeby ocalić twoje życie.
 — Ten strzał pozbawił Old Surehanda przyjemności?