Strona:Karol May - Old Surehand 06.djvu/141

—  327  —

 — Jest przeciwnie, to Indyanom brak do tego odwagi!
 — Czy chcesz mnie znowu obrazić?
 — Pshaw! Ja byłem na dole, czy też który z was? Czy ja jestem Indyaninem, a wy biali? Kto się na to odważył, czy wy, których jest pięćdziesięciu, czy ja, który byłem sam jeden?
 — Milcz! Wedle wyroku naszego ty musiałeś zejść na dół, a nie my. Jak wyszukałeś cztery niedźwiedzie?
 — Oczyma!
 — A jak zabiłeś?
 — Nożem i strzelbą.
 — A jak przyniosłeś skóry?
 — Mam na to silne barki i ręce!
 — Ależ czterech tak ciężkich skór nikt nie uniesie!
 — Któż twierdzi, że naraz tego dokonałem?
 — Czy uczyniłeś to inaczej?
 — Oczywiście! Czy nie mogłem przynieść ich tu po jednej?
 — Uff! To prawda! Zobaczymy, czy jeszcze jutro zabijesz niedźwiedzia?
 — Jeszcze jednego? Kto tego żąda?
 — Ja.
 — Dlaczego?
 — Bo tego małego nie można brać w rachubę!
 — Za to tem większy był ten stary.
 — To nic nie znaczy, że był większy. Niedźwiedź jest zawsze tylko niedźwiedziem!
 — Zgadzam się na to zapatrywanie. W takim razie ten mały także jest niedźwiedziem, przyniosłem więc cztery skóry.
 — O tem ja rozstrzygam! Ty zamilknij!
 Mimowoli spowodował rozstrzygnięcie, które go jeszcze bardziej rozdrażniło, aniżeli widok skór niedźwiedzich. Old Surehand zaś odpowiedział najspokojniej:
 — Czy rzeczywiście sądzisz, że Old Surehand jest człowiekiem, któremu możesz nakazać milczenie?