Strona:Karol May - Old Surehand 06.djvu/142

—  328  —

Mówię, co chcę, i czynię, co mi się podoba, a ty niemasz prawa mi rozkazywać!
 — Nie? Czy nie jesteś naszym jeńcem?
 — Nie!
 — Uff! Czy dlatego, że masz nóż i strzelbę?
 — Pshaw!
 — To właśnie, że nie kazałem ci ich odebrać, powinno cię pouczyć, że jesteś zupełnie w naszej mocy. Zostaniesz napowrót skrępowany!
 — Tego nie uczynisz!
 — Kto mi zabroni?
 — Ja! Spełniłem nałożony na mnie warunek i jestem wolny!
 — O jeszcze nie! Mały niedźwiedź nic nie znaczy, a gdybym go nawet przyjął, to ocaliłbyś tylko życie.
 — I wolność!
 — Nie! Czy pójdziesz z nami, żeby wziąć sobie u nas skwawę?
 — Nie.
 — W takim razie zostaniesz w niewoli!
 — Dziwię się, że ośmielasz się mówić do mnie w ten sposób. Kto bez obawy zeszedł na Kui-erant-yuaw i przyniósł cztery skóry szarych niedźwiedzi, ten nie obawia się czerwonych ludzi!
 — Dowiodę ci jednak, że jest inaczej!
 — Ciekaw jestem, jak tego dokażesz! Prawda to, że obiecaliście mi za cztery skóry tylko życie, ale ja przyniosłem sobie z doliny także wolność.
 — Mów wyraźniej, jeśli moje ucho ma rozumieć twoje słowa!
 — Dobrze! Pozostawiam ci do wyboru: Old Surehand będzie wam albo przyjacielem, albo wrogiem.
 — Nie boimy się ciebie jako wroga!
 — Zaczekaj chwilę, a będziesz mówił inaczej! Wykupiłem sobie życie, a teraz żądam wolności. Jeśli mi ją dasz dobrowolnie, zostanę na zawsze przy-