Strona:Karol May - Old Surehand 06.djvu/143

—  329  —

jacielem twojego szczepu, jeśli odmówisz, gorzko tego pożałujesz!
 — Nie daruję ci wolności! Przestrzegam cię zarazem, żebyś nie ufał zbytnio swemu nożowi i strzelbie! Tylko Old Shatterhand może strzelać nieustannie bez nabijania ze swej czarodziejskiej strzelby, jemu nie oprze się ani pięćdziesięciu, ani stu wojowników.
 — Sądzisz więc, że jego strzelba jest straszną dla was bronią?
 — Każdy tak sądzi.
 — Czy widziałeś już kiedy tę strzelbę?
 — Nie.
 — To proś Wielkiego Ducha, żebyś jej nie zobaczył!
 — Dlaczego mię ostrzegasz?
 — Ponieważ wylot jej zwróciłby się na ciebie i twoich wojowników i zadałby natychmiast śmierć temu, ktoby się ośmielił sprzeciwić woli Old Shatterhanda.
 — Uff! Co ty wiesz o tej woli?
 — Old Shatterhand chce, żebym był wolny!
 — Czy ci to powiedział?
 — Tak. On i Winnetou usłyszeli, że pochwyciliście mnie w podstępnym napadzie i nakażą ci puścić mnie wolno.
 — To ci się chyba śniło!
 — Tak jest rzeczywiście! Zwróć głowę na lewo!
 Nie umówiliśmy się z Old Surehandem co do wspólnego postępowania, bo to zależało od okoliczności, które mogły się zdarzyć. Ja i Winnetou przyjęliśmy jego wezwanie jako hasło i podnieśliśmy się z miejsc. Wymierzywszy sztuciec na Tusage Saricza, puściłem naprzód Winnetou, który bez trwogi, jak gdyby znajdował się wśród najlepszych przyjaciół, przystąpił do wodza, podsunął mu srebrem okutą rusznicę pod nos i zapytał:
 — Czy wiesz, co to za strzelba i jak ją nazywają?
 Tym razem znowu się pokazało, jakie wrażenie