Strona:Karol May - Old Surehand 06.djvu/168

—  354  —

 Wobec tego ściągnąłem straże, a kiedy znaleźliśmy się sami, zwróciłem się do Apacza z pytaniem:
 — Czy mój brat był przy drugiem ognisku?
 — Byłem — odpowiedział.
 — Czy obozowali tam Indyanie, z którymi spotkaliśmy się w lesie?
 — Tak.
 — Czy zdołałeś się dowiedzieć, do jakiego szczepu należą?
 — Dowiedziałem się istotnie od dwu, których zostawiono dla pilnowania koni. Old Shatterhand zdziwi się, bardzo się zdziwi!
 — To chyba nie Utajowie z wodzem Tusaga Sariczem!
 — Właśnie że oni z Tusaga Sariczem!
 — To rzeczywiście zdumiewające! Widocznie spotkali się z „generałem“, który ich dla swoich zamiarów pozyskał. Przypuszczam, że on zna te strony z czasów dawniejszych, dlatego nas wyprzedzili.
 — Brat mój zgadł. Dwaj ludzie, których podsłuchałem na czatach, rozmawiali o tem. „Generał“ poszedł na półwysep, a ponieważ nie wracał, przeto ruszyli za nim w drogę.
 — Czego tam chciał?
 — Tego im nie powiedział. Nie chciał też nikogo zabrać z sobą. Widocznie chodziło o jakąś tajemnicę, dlatego Indyanie nabrali podejrzenia i udali się za nim, skoro ciemność nastała. Ujrzawszy go tam pojmanego przez trampów, wpadli na nich, a jego uwolnili.
 — Czy Winnetou był tam drugi raz?
 — Tak, lecz Utajowie zgasili ogień.
 — Dlaczego?
 — Tego nie wiem.
 — Nic więc już nie zdołałeś zobaczyć?
 — Ani zobaczyć, ani usłyszeć.
 — Hm, co tu czynić? Generała musimy bezwarunkowo dostać w swe ręce.
 — Nie uda nam się to, bo niema ogniska.