Strona:Karol May - Old Surehand 06.djvu/18

—  218  —

 — Mr. Tibo taka, zaczekajcie troszeczkę! Tu w krzakach mieszkają pewni ludzie!
 — Przeklęta sprawa! Zapóźno! — ryknął Old Wabble wściekle.
 Thibaut cofnął się o kilka kroków i rzekł:
 — Kto tam jest w krzaku? Schowajcie strzelbę!
 — Kto tu siedzi, to obojętne, a czy schowam strzelbę, czy nie, to wszystko jedno, bo wypali natychmiast, jeśli w tej chwili nie rzucicie noża na ziemię. Liczę do trzech:
 — Raz... dwa...
 Thibaut odrzucił nóż, usunął się tak daleko, że odgrodził się koniem od niebezpiecznych zarośli i zawołał:
 — Schowajcież strzelbę! Wolę nie mieć z wami do czynienia i odjeżdżam!
 — Już? Zaczekajcie jeszcze chwilę, kochany przyjacielu!
 — Na co?
 — Są tu ludzie, którzy chcieliby się z wami przywitać!
 — Kto i gdzie?
 — Zaraz za wami.
 Thibaut odwrócił się szybko, a zobaczywszy nas wszystkich za sobą, niezmiernie się przeraził. Ja przystąpiłem doń i rzekłem:
 — Muszę więc bezwarunkowo zginąć? Zdaje się, że mnie jeszcze dobrze nie znacie. A gdybyśmy tak monsieur Thibaut zamienili nasze role?
 — All devils! Tego chyba nie uczynicie. Przecież ja nie zrobiłem wam nic złego!
 — Czy wyrządziliście mi co złego, to rzecz uboczna. Godzicie na moje życie, a to wystarczy. Znacie zapewne prawa, obowiązujące na preryi?
 — Ja tylko zażartowałem sobie, mr. Shatterhand!
 — Ja z wami także żartuję. Mamy tu jeszcze kilka rzemieni i skrępujemy was taksamo jak trampów.
 — Przypuszczam, że na to sobie nie pozwolicie!