Strona:Karol May - Old Surehand 06.djvu/186

—  372  —

 — Cóż miałoby mi się zdarzyć?
 — Posłuchajcie, mr. Surehand! Stosunki zmieniły się, odkąd wyjechaliście z Jefferson-City. Generał tu jest i...
 — Pshaw! — wtrącił. — Jego nie obawiam się wcale. Co on mnie wogóle obchodzi?
 — Może bardziej, niż sądzicie!
 — Nie dbam o niego!
 — Nie chcę spierać się z wami! Dalej są Utajowie.
 — Wszystko mi jedno.
 — A guślarz Komanczów także!
 — Ten dopiero jest mi obojętny! Wątpliwe zresztą, czy się tu rzeczywiście znajduje. Widzieliście go?
 — Nie.
 — Wasi towarzysze opowiadali, że przyłączył się do trampów. Wedle tego musiałby właściwie być na półwyspie. Tymczasem go niema.
 — Zrobił bardzo rozsądnie, uchodząc stąd.
 — Jeśli jest rzeczywiście rozsądny, to powinien był zostać.
 — Ja sądzę inaczej. Jeśli mężczyzna jedzie tu w puszczę z żoną, to czyni to z pewnością z ważnych powodów. Czy nie rozumuję słusznie?
 — Nie przeczę.
 — Te powody istnieją jeszcze, dlatego nie zawrócił. Chodziło mu o to, żeby trampi nie wiedzieli, czego tutaj chciał, dlatego rozstał się z nimi.
 — Dlaczego dopiero z nimi odjechał?
 — Bo nas nienawidzi i chciał pod ich osłoną dostać się w góry. Kiedy jednak tego nie osiągnął, porzucił ich zupełnie. On jest tutaj napewno.
 — Niech sobie będzie. A zatem od dzisiaj za cztery dni czekam na was w Pui-bakej. Wy tymczasem możecie zająć się ściganiem Utajów i ukarać ich za popełnione tu morderstwa. Spodziewam się, że nikt z was nie pójdzie moim tropem.
 — O to możecie być spokojni!