Strona:Karol May - Old Surehand 06.djvu/187

—  373  —

 — Przyrzekacie?
 — Daję słowo!
 — W takim razie żegnam!
 — Czekajcie jeszcze chwilę! Czy nie weźmiecie sobie od nas mięsa?
 — Nie. Sami go potrzebujecie, a to wpadłoby w oko, gdybym się zaopatrywał w żywność.
 — Uczynimy to skrycie.
 — Dziękuję! W drodze znajdę dość zwierzyny. Bądźcie zdrowi!
 — Do widzenia! Życzę wam, żebyśmy się spotkali szczęśliwie!
 Rozstaliśmy się, a ja zachowałem się tak, żeby mógł niepostrzeżenie dostać się do swego konia i odjechać. Wiadomość, że oddalił się bez pożegnania, wywarła na wszystkich wielkie wrażenie. Pytali, z jakiego powodu potajemnie odjechał, lecz ja milczałem. Tylko Winnetou nie pytał o nic. Kiedy jednak z nastaniem ciemności usiadłem koło niego, rzekł:
 — Będziemy musieli znowu wyswobadzać Old Surehanda.
 — Ja też tak myślę — przyznałem.
 — Albo szukać zwłok jego!
 — I to być może.
 — Brat mój nie próbował go zatrzymać?
 — Było bezskuteczne.
 — Należało go przestrzec, że więcej wiesz, aniżeli on sądzi.
 — Byłbym to uczynił, lecz on nie chciał wyjawić swej tajemnicy.
 — W takim razie dobrze, że mu dałeś spokój. Zaufania nie należy wymuszać.
 — Wkrótce pożałuje tego, że nie był otwarty.
 — Tak. Zdumienie go ogarnie, kiedy się przekona, że bystrość mego brata sięgnęła w krótkim czasie dalej, aniżeli jego po wielu latach. Czy z powodu jego zniknięcia musimy się inaczej zachować, niż gdyby był pozostał?