Strona:Karol May - Old Surehand 06.djvu/196

—  382  —

 — Uff, uff, uff! Mów dalej, dalej!
 — Czy jesteś rzeczywiście dość silna, żeby wysłuchać wszystkiego?
 — Jestem silna, tylko dalej, dalej!
 — Mam cię pozdrowić od dwu małych chłopców, którzy przed laty nazywali się Fred i Leon Bender.
 Na to zwisły jej ręce. Z piersi wydobywał się okrzyk, lecz uwiązł w gardle. Opadła zwolna na ziemię, położyła ręce na trawie, ukryła w nich oblicze i zaczęła płakać głośno i tak strasznie, że zaniepokoiłem się o nią.
 Łatwo sobie wyobrazić, z jakiem zdumieniem przysłuchiwali nam się towarzysze i z jakim wyrazem spoczywały ich oczy na płaczącej, której przypisałem zbyt wiele siły do panowania nad sobą. Wtem powstał Apanaczka, zbliżył się do mnie i zapytał:
 — Brat Shatterhand mówił o Tibo-taka, o Tibo-wete i o Wawa-Derrik. Znam te słowa i imiona. Dlaczego Kolma Puszi płacze z tego powodu?
 — Płacze z radości, nie z bolu.
 — Czy Kolma Puszi nie jest mężczyzną, nie jest wojownikiem?
 — To jest kobieta.
 — Uff, uff!
 — Tak, to jest kobieta. Niech mój brat Apanaczka zbierze wszystkie siły! Tibo-taka nie był jego ojcem, a Tibo-wete jego matką. Brat mój miał innego ojca i inną matkę...
 Nie mogłem już dalej mówić, gdyż Kolma Puszi zerwała się, ujęła mnie za rękę i krzyknęła, wskazując na Apanaczkę:
 — Czy to Leon... czy to Leon Bender...?
 — Nie Leon, lecz młodszy brat Fred Bender — odpowiedziałem. — Kolma Puszi może mi wierzyć. Wiem to całkiem dokładnie.
 Na to zwróciła się do niego, upadła przed nim, objęła jego kolana i zaszlochała:
 — Synu mój, synu! To Fred mój syn, mój syn!