Strona:Karol May - Old Surehand 06.djvu/200

—  386  —

 — Z tych dwu używaliście chętniej imienia John Bender, aniżeli Dan Etters.
 — Istotnie.
 — I dlatego na krzyżu napisano J. B., a nie D. E.
 — O jakim krzyżu mówicie?
 — Na grobie waszego brata.
 — Co? Byliście już kiedy przy jego grobie?
 — Nie.
 — Skąd więc możecie wiedzieć o tym krzyżu?
 — Opowiadał mi o nim pewien znajomy.
 — Kto to był?
 — Harbour.
 — Harbour? Znaliśmy go także. On więc był tam na górze?
 — I wy mnie o to pytacie, mrs. Bender? Przecież widzieliście go sami.
 — Ja? Kto to utrzymuje?
 — Ja tak twierdzę. Wyście to połową pieczonego kozła ocalili go od śmierci głodowej.
 — To domysł, sir! — rzekła z uśmiechem.
 — Tak, lecz domysł słuszny! Dlaczego trzymaliście się zdala i nie pokazaliście mu się wcale?
 — Byłby mnie poznał. On więc opowiadał wam o tym grobie?
 — Tak. Jego opowiadaniu właśnie zawdzięczam to, że z czasem zdołałem odgadnąć przebieg tych wypadków.
 — Czy Winnetou pomagał w tej pracy?
 — Tak, w swój cichy, bezsłowny sposób. Jako mały chłopiec znał waszego brata, który potem gdzieś zniknął.
 — Ze mną i z Tokbelą. Tak jest.
 — Czy wolno zapytać o powód tego nagłego zniknięcia?
 — Owszem. Mój brat Derrik (indyańskie imię było Ikwetsipa; nazywał się jako chrześcijanin Diterico, a po angielsku Derrik) był słynnym kaznodzieją, lecz studyów żadnych nie odbywał. Chciał tego dokonać