Strona:Karol May - Old Surehand 06.djvu/207

—  393  —

 — Wiem dobrze, cobym uczynił!
 — Cóż takiego?
 — Zaślubiłbym ciebie natychmiast!
 — Hola! Nie pytając mnie o to?
 — Oczywiście!
 — To ja rozwiódłbym się z tobą zaraz po ślubie!
 — A ja nie puściłbym ciebie!
 — Zobaczylibyśmy! Czy sądzisz, że zażądałbym rozwodu bez dostatecznych powodów?
 — Niema żadnych powodów!
 — O, aż nadto!
 — Wymień choć jeden!
 — N. p. niedostateczne odżywianie. To chyba powód!
 — Czyż wyglądasz, jak źle odżywiany?
 — Ja nie, ale ty! Podam, że nie mogę wyżywić żony, a jeśli mi nie uwierzą, przedstawię im ciebie do zbadania. Ktoby potem jeszcze twierdził, że mam dla ciebie dość jedzenia, temu pozwolę, żeby się oprawił w ramki i powiesił na ścianie!
 — Brak pełnych kształtów zastępuję ci długością!
 — Na co mi żony, której nie mógłbym czasem „zmyć głowy“? Wiesz, co przez to rozumiem?
 — Yes.
 — Ten zabieg jest u ciebie czasem konieczny, stary szopie. Jesteś chwilami taki przechera, że niewiadomo, co z tobą właściwie począć.
 — To zostaw mnie takim, jak jestem! Ty także nie jesteś zawsze taki, jakim być powinieneś. Mogę ci to łatwo udowodnić.
 — A to jak?
 — Przypomnij sobie tylko małego niedźwiedzia! Borykałeś się z nim, jakbyś był wyszedł z nim właśnie ze szkoły! Jeszcze dziś widać na twej skórze, jaką w tem rolę odegrałeś!
 — Czy ja ją odegrałem, czy niedźwiedź, to wszystko jedno, jeśli ją wogóle odegrano. Nie pojmuję też wcale, jak z naszego małżeństwa zeszliśmy na tę