Strona:Karol May - Old Surehand 06.djvu/211

—  397  —

 Niebawem zaczął się ruszać i otworzył oczy. Poznawszy nas, zawołał:
 — Apacz i Old Shatterhand! Uff, uff, uff! Czego wy chcecie ode mnie? Co wam zrobiłem, żeście mnie związali?
 — Że was znowu związaliśmy, chcieliście powiedzieć — odrzekłem. — Czynimy to wedle starodawnego zwyczaju, od którego nie możemy odstąpić, gdyż okazał się doskonałym.
 — Wszak można napaść na człowieka i związać go tylko wtedy, gdy jest po temu przyczyna! Czy ja dałem do tego powód?
 — Niejednokrotnie.
 — A teraz znowu?
 — Bezpośrednio nie, ale pośrednio.
 — Pośrednio? Uff, uff! Co to znaczy?
 — Przestańcie się dziwić i zachowywać się ciągle, jak Indyanin. Prestydygitator Thibaut wie chyba, co to jest przyczyna bezpośrednia i pośrednia. Nieprawdaż?
 — Ja prestydygitator?
 — Fałszerz, złodziej, łotr, rozbójnik i morderca. Szereg pojęć, które znakomicie określają wasz charakter.
 — Albo raczej wasz!
 — Pshaw! Chcieliście wiedzieć, dlaczego was znowu związaliśmy. Oto w tym celu, ażebyście przedwcześnie nie przybyli na umówioną schadzkę.
 — Schadzkę? Bredzicie chyba!
 — Bynajmniej.
 — Gdzież to miało nastąpić?
 — Pod Devils-head.
 — Kiedy?
 — Dwudziestegoszóstego września.
 — Lubicie wprawdzie zawsze mówić zagadkami, jak tego już doświadczyłem, lecz dziś nie pojmuję wcale, co znaczą wasze słowa.
 — To może lepiej zrozumiecie, gdy zamiast dwudziestegoszóstego września, powiem: w dniu św. Cypryana.
 — Cypryana? Co mnie obchodzi ten święty?