Strona:Karol May - Old Surehand 06.djvu/214

—  400  —

rzenia. W Thibaucie zbudziło się jakieś przeczucie, co w jego twarzy dostrzegłem. Nie powiedział jednak ani słowa.
 — Może mię poznacie, gdy głos mój usłyszycie? — rzekła Kolma Puszi.
 — Do kroćset dyabłów! — krzyknął. — Któż to jest... kto?...
 — Przypominasz sobie?
 — Nie... nie... nie!
 — Przypomnij sobie Devils-head! Tam rozstałeś się ze mną, morderco!
 — Uff, uff! Czy umarli wstają?
 — Tak, umarli wstają. Nie jestem mężczyzną, lecz kobietą.
 — To być nie może!
 — Może być, bo jest. Jestem Tehua Bender.
 — Tehua... Tehua Bender...!
 Zamknął oczy i zamilkł.
 — Czy poznaliście go? — spytałem Kolmę Puszi pocichu.
 — Natychmiast — potwierdziła.
 — Czy chcecie z nim dalej mówić?
 — Nie.
 — A z siostrą?
 — Tak.
 Wziąwszy guślarza pod ramię, podniosłem go z ziemi i postawiłem pod najbliższem drzewem twarzą do pnia, do którego przywiązano go bez najmniejszego słowa oporu z jego strony. Widok kobiety, którą uważał za nieżywą, wstrząsnął nim aż do szpiku.
 Kolma Puszi usiadła obok siostry. Ciekaw byłem, jak się obłąkana zachowa i czy pozna siostrę.
 — Tokbelo, moja Tokbelo! — rzekła Kolma Puszi, chwytając siostrę za rękę. — Czy poznajesz mnie?
 Obłąkana milczała.
 — Tokbelo, jestem twoja siostra, twoja siostra Tehua.
 — Tehua! — westchnęła lekko zapytana, lecz bez żadnego wyrazu.