Strona:Karol May - Old Surehand 06.djvu/218

—  402  —

do Denver. Czy słyszysz mnie? Wawa Derrik zabrał was do Denver!
 Nazwa ta wywołała w niej wspomnienia, lecz nieprzyjemne. Potrząsnęła smutnie głową, położyła na na niej rękę i rzekła:
 — Denver... Denver... tam był mój myrtle-wreath... w Denver.
 — Przypomnij sobie, przypomnij! Przypatrz się mnie!
 Objęła rękami jej głowę, obróciła ją tak, żeby obłąkana mogła ją widzieć, i dodała:
 — Przypatrz mi się i powiedz, kto jestem?
 — Kto jestem...? Jestem Tokbela, jestem Tibo wete Ellen!
 — A kto ty jesteś...?
 — Kto ty jesteś, ty, ty, ty?
 Spojrzała na siostrę wzrokiem, w którym była przytomność i wola, a potem odpowiedziała:
 — Ty jesteś... mężczyzna... jesteś mężczyzna.
 — Boże mój, ona mnie nie poznaje! — skarżyła się Tehua.
 — Wymagacie od niej zbyt wiele — rzekłem. — Trzeba zaczekać, dopóki nie nadejdzie dla niej jasna chwila. Może potem więcej sobie przypomni. Teraz byłby trud daremny.
 — Biedna Tokbelo, biedna siostro!
 Przytuliła głowę obłąkanej do piersi i głaskała ją po zmarszczonych, zapadłych policzkach. Ta pieszczota była dla nieszczęśliwej czemś tak rzadkiem, że zamknęła oczy, a na jej twarzy odbił się wyraz oczekiwania. Nie trwało to jednak długo. Uwaga zniknęła rychło i ustąpiła bezdusznej pustce, którą zwykle widziało się w tem obliczu.
 Wtem nachylił się Apanaczka do matki i zapytał:
 — Czy Tokbela była piękna za młodu?
 — Bardzo piękna.
 — I duch jej był zawsze przy niej?
 — Tak.
 — A była szczęśliwa?