Strona:Karol May - Old Surehand 06.djvu/23

—  223  —

niesioną głową, a spuszczonemi oczyma, wyglądała jak lunatyczka. Ja odwróciłem się i poszedłem za nią, ona zatrzymała się, urwała gałązkę i owinęła sobie dokoła głowy. Wystosowałem do niej kilka pytań, lecz ona zachowała się tak, jakby mnie nie słyszała. Musiałem wobec tego powiedzieć jakieś znane jej słowo i spytałem:
 — Czy to twój myrtle-wreath?
 Na to podniosła ku mnie oczy i odpowiedziała obojętnie:
 — To mój myrtle-wreath.
 — Kto ci go dał?
 — Mój wawa Derrik.
 — Czy Tehua Bender dostała także myrtle-wreath? Obłąkana potwierdziła pytanie uśmiechem.
 — W tym samym dniu, co i ty?
 — Nie.
 — Później?
 — Nie.
 — A więc wcześniej?
 — O wiele wcześniej.
 — Czy widziałaś na niej myrtle-wreath?
 — Tak. Tehua była piękna, bardzo piękna!
 Idąc śladem moich myśli, zapytałem dalej w sposób, który może się dziwnym wydać.
 — Czy widziałaś frak?
 — Frak?... Tak! — odpowiedziała po krótkim namyśle.
 — Weselny frak?
 Na to klasnęła nieszczęśliwa w ręce, roześmiała się i zawołała:
 — Weselny frak! Piękny! Z kwiatem!
 — Kto miał go na sobie?
 — Tibo taka.
 — A ty stałaś u jego boku?
 — U boku Tibo taka. On trzymał moją rękę w swojej ręce. Potem...
 Drgnęła, jakby pod wpływem nagłego strachu, i przestała mówić. Moje następne pytania pozostały