Strona:Karol May - Old Surehand 06.djvu/32

—  232  —

myślicie, że oni jeszcze wierzą w istnienie pokładów złota w tem miejscu?
 — Tak. Oni uważają siebie mimo swej głupoty za bardzo rozsądnych, a ponieważ my nie wyśmialiśmy ich osobno z powodu wiary w nasz podstęp, przeto są przekonani, że bonanca jest tam rzeczywiście.
 — Dlatego więc podążą za nami. A drugi powód?
 — Chęć zemsty.
 — To słuszne. Kipi w nich z pewnością jak w garnkach. Toteż całą siłą uczepią się naszego tropu i nie będą szczędzili trudu, by nas doścignąć.
 — Co im się jednakowoż nie uda!
 — Może dlatego, że nasze konie lepsze.
 — Istotnie mamy wyższość nad nimi, a powtóre oni nie będą mogli tak rychło wyruszyć z nad źródła z powodów, nam znanych.
 — Tak, to długo potrwa, zanim który z nich zdoła rozpętać się z rzemieni i uwolnić drugich.
 — Na kobietę, chociaż nie skrępowaną, liczyć nie mogą, bo gdy ją wezwą, by ich rozwiązała, kiwnie im głową i odejdzie od nich. A co będzie, gdy będą wolni i wsiędą na konie?
 Hammerdull pośpieszył z odpowiedzią na te wątpliwości:
 — Wtedy także nie pójdzie im tak szybko, jak sobie tego życzyć będą. Wszak ta właśnie część ciała, która u jeźdźca przedewszystkiem powinna być zdrowa, stała się u nich nader czułą z powodu batów. Przynajmniej ja pragnę, żeby ich to spotkało. A ty nie, stary szopie, Holbersie?
 Zapytany odparł:
 — Jeśli sądzisz, kochany Dicku, że ta okolica ich ciała zmiękła i osłabła, to ja nic nie mam przeciwko temu. Mnie się zdaje, że z tobą także nie byłoby inaczej.
 — Jabym nie pozwolił, żeby mnie obito!
 — Gdyby cię pochwycili, wytrzepaliby ciebie tak samo, jak ty ich wysmagałeś.