Strona:Karol May - Old Surehand 06.djvu/36

—  236  —

 — Chcę dokuczyć trampom.
 — To niepotrzebne. Dość już się namartwili.
 — Ja sądzę, że jeszcze za mało! Jak panom się zdaje, czy oni przypuszczają, że jedziemy wprost do bonancy?
 — To być może — odpowiedział Treskow.
 — To nie ulega wątpliwości! Oni wyobrażają sobie, że odszukamy to miejsce odrazu, a potem zatrzemy ślady, aby ukryć przed nimi skarby. Powinniśmy im spłatać figla!
 — Jak się to da zrobić?
 — Rozgrzebiemy tu ziemię w któremkolwiek miejscu, a potem nakryjemy ją tak, żeby odrazu można było poznać, żeśmy tam kopali. Trampi pomyślą oczywiście, że to była właśnie bonanca i z zapałem zabiorą się do odgrzebywania złota.
 — I nic nie znajdą! — rzekł Treskow.
 — Nie, mój plan jest inny!
 — O ile?
 — Jeśliby nic nie znaleźli, to doznaliby tylko zawodu, co mogłoby im się zdarzyć także na innem miejscu nad rzeką. Chcę ich porządnie zezłościć!
 — Jak tego dokażecie?
 — Trzeba coś dla nich zostawić w ziemi.
 — Może złoto?
 — Pshaw! Gdybym po uszy siedział w złocie, to nie dałbym im ani ziarneczka nawet dla żartu. Niech wykopią n. p. kartkę!
 — Zapisaną?
 — Oczywiście! Właśnie wiadomość, którą przeczytają, powinna im trochę krwi napsuć.
 — To rzeczywiście niezła myśl!
 — Niezła, czy nie, to wszystko jedno, jeśli tylko trampom zrobi się przytem niedobrze. Cóż ty na to, stary szopie, Holbersie?
 — Hm, sądzę, że to wcale dobry żart, na który możemy sobie pozwolić.
 — Prawda, kochany przyjacielu? — rzekł grubas