Strona:Karol May - Old Surehand 06.djvu/37

—  237  —

możliwie słodko, uradowany tem uznaniem. — Ty istotnie bywasz czasami nie taki głupi, jak się wydajesz!
 — Tem właśnie odróżniam się zasadniczo od ciebie.
 — Jakto?
 — Ja nie jestem taki głupi, jak się wydaję, a ty jesteś głupszy, niż się wydajesz.
 — Do kroćset! Nie doprowadzaj mnie znowu do złości! Ty jesteś nietylko głupszy, niż na to wyglądasz, lecz wprost głupszy, niż istotnie jesteś! Takie jest moje zdanie o tobie!
 — Well! O głupotę spierają się nawet bogowie z Hammerdullem napróżno. To stara i wszędzie znana historya. Ale skąd weźmiesz kartkę, którą chcesz dokuczyć trampom? Przecież na preryi papier nie rośnie.
 — Mr. Shatterhand ma notatkę.
 — Ty o nią poprosisz?
 — Tylko o jedną kartkę.
 — Nie dostaniesz.
 — O to ja się nie obawiam.
 — Jeśli tak sądzisz, to chyba nie wiesz, co znaczy czysty kawałek papieru na Dzikim Zachodzie!
 — Owszem, zdaję sobie z tego sprawę, ale myśl moja jest tak nieoceniona, że dla wykonania jej można ponieść taką ofiarę. Nieprawdaż, mr. Shatterhand?
 — Należało najpierw się upewnić, czy i ja uważam tę myśl za nieocenioną — odrzekłem spokojnie.
 — Czy żartujecie?
 — Mówię całkiem poważnie.
 — Jaką więc wydaje wam się moja myśl?
 — Ani nieocenioną, ani zabawną, lecz co najwyżej dziecinną.
 — Dziecinną? Czyli Dick Hammerdull jest dziecinny?
 — Czasami.
 — Jak to udowodnicie?
 — Hm! Nie bawmy się słowami! Po pierwsze nie jest to pewną rzeczą, czy trampi przyjdą tu właśnie.