Strona:Karol May - Old Surehand 06.djvu/39

—  239  —

 — Ty zawsze obejmujesz rzeczy łatwiejsze — odpowiedział wezwany. — Ilekroć jednak jest coś trudnego, to zawsze na mnie zdajesz. Zacznij ty!
 — Przecież potrafisz coś stworzyć!
 — Rozumie się, ale ty także potrafisz!
 — Oczywiście! Poezya przychodzi mi bardzo łatwo!
 Poezyę wyobrażali sobie, jak wszyscy analfabeci, jako sporządzanie pisma wogóle. Treskow, który to wiedział i chciał z nich zażartować, zauważył:
 — Czy wiecie, że wiersze muszą się rymować?
 — Rymować? — spytał Hammerdull, otworzywszy szeroko usta ze zdumienia. — Do kroćset piorunów! Czy naprawdę musi się rymować?
 — Oczywiście!
 — Naprzykład jak?
 — Serce... kobierce, kobiety... niestety, świat... lat.
 Rozmawiano po angielsku, przeto Treskow brał rymy z tego języka, a tu podano kilka podobnych do tych, których użył potem Hammerdull.
 — Jeśli tylko na tem sprawa polega, to nic w tem dla mnie trudnego. Na próbę powiem wam: pies... bies, klaps... sznaps, sadło... spadło, pantofel... kartofel... To idzie wspaniale! A ty, kochany Picie, dałbyś sobie z tem radę?
 — Czemu nie? — odrzekł długi.
 — To powiedz coś podobnego!
 — Zaraz! Już mam: słoń... koń, brzuch... spuchł, syrop... syrop, hm...
 — Do syropu nie dobierzesz, zdaje się, stosownego wyrazu. Szukaj innych słów!
 — Dobrze! Może to będzie dobre: zysk... pysk, drab... grab, byku... Dicku...
 — Przestań, przestań! Gdy mnie złożysz z bykiem, to jaki to będzie rym? Widzę jednak, że jakoś ten wiersz skleimy. Zaczynajmy więc obaj!
 — Obaj? Nie! Kto wymyślił sposób dokuczenia trampom, ten niech pierwszy coś powie.
 — Well! Zabieram się do pracy!