Strona:Karol May - Old Surehand 06.djvu/59

—  255  —

 — Usiądźcie wzdłuż ściany jeden obok drugiego! Ręce możecie spuścić, ale kto wstanie, temu wpakuję kulę!
 W tej chwili ja rozsunąłem Apanaczkę i Holbersa, stojących przedemną i wystąpiłem na środek. Na ten widok zabrzmiał okrzyk przerażenia:
 — Do kroćset! Old Shatterhand!
 Był to Spencer. U pani Thick nie znał mnie, wczoraj jednak, gdy strzelał do mnie, powiedział towarzyszom moje nazwisko, a teraz znów je wymienił. Skąd to pochodziło? Ale to pytanie było narazie rzeczą uboczną, główną był on sam.
 — Umarli wstają! — powiedziałem doń surowo. — Mierzyliście źle!
 — Ja? — zapytał.
 — Nie wypierajcie się napróżno, bo nic wam to nie pomoże! Czy przypominacie sobie słowa, któremi pożegnaliście mnie w Jefferson-City?
 — Już... nie... wiem — wyjąkał.
 — To ja pomogę waszej pamięci. Zagroziliście mi właściwie, mówiąc: „Zobaczymy się jeszcze, ale wtedy ty podniesiesz ręce do góry, psie jeden!“ Dziś widzimy się znowu, a kto podniósł ręce, wy, czy ja?
 Patrzył przed siebie w milczeniu, z twarzą podobną do pyska buldoga, który dostał baty.
 — Dziś — podjąłem rozmowę nanowo — oczywiście inaczej się policzymy, aniżeli wówczas, kiedy to mieliście wyrównać tylko wypitkę i szklankę zbitą. Zraniliście mnie, a to płaci się krwią!
 On zaś odparł:
 — Nie strzelałem do was!
 Na to wydobyłem rewolwer, wymierzyłem doń i rzekłem:
 — Przyznajcie się! Jeśli raz jeszcze skłamiecie, wystrzelę! Wyście to byli?
 — Nie... tak... nie... tak, tak, tak! — krzyczał tem bojaźliwiej, im bardziej zbliżałem mu rewolwer do głowy.
 — Wasze podstępne zachowanie się przepłacił