Strona:Karol May - Old Surehand 06.djvu/60

—  256  —

wasz towarzysz życiem. Czem wynagrodzicie mi ranę, którą wam zawdzięczam?
 — Wyrównaliśmy tylko swoje rachunki! — odparł zuchwale.
 — Jakto?
 — Wy kulą strzaskaliście mi dłoń!
 Na dowód podniósł zawiniętą prawą rękę.
 — Kto temu winien?
 — Wy! Któż inny?
 — Wy chcieliście do mnie strzelić, a ja was uprzedziłem w obronie własnego życia. Mogłem was wtedy nawet zastrzelić, zamiast tylko zranić. Co was zmusiło wczoraj do strzału?
 Milczał.
 — Gdzie jest generał?
 Douglasa w izbie nie było, dlatego spytałem o niego.
 — Nie wiem — odparł.
 — Wiecie to z pewnością!
 — Nie wyjawił nam, gdzie wychodzi!
 — Wyszedł?
 — Tak.
 — Kiedy?
 — Na krótko przed waszem zjawieniem się.
 — Wy wiecie, dokąd poszedł! Ponieważ się wypieracie, przeto załatwię się z wami krótko. Poprostu zastrzelę was!
 Zobaczył znów mój rewolwer przed swoją twarzą. Tacy ordynarni, a gwałtowni ludzie zwykle nie odznaczają się prawdziwą odwagą. Mógł on sobie pomyśleć, że nie strzeliłbym, choćby się wypierał dalej, lecz tchórzostwo wydusiło zeń przyznanie:
 — Chciał ścigać syna kowala.
 — Dlaczego?
 — Bo sądził, że on ludzi sprowadzi.
 — W takim razie nie oddalił się na krótko przed nami?
 — Nie.