Strona:Karol May - Old Surehand 06.djvu/61

—  257  —

 — A kiedy?
 — Zaraz po ucieczce tego młodziana.
 — Pieszo?
 — Konno, ponieważ młodzieniec także nie poszedł pieszo.
 — W którym kierunku?
 — Na to nie uważaliśmy.
 — Well! Sprawa wyjaśni się wkrótce.
 Wyszedłem, by pouczyć Treskowa jak ma postąpić w razie zjawienia się generała. Obok stał syn kowala, który nie wrócił do izby z ostrożności. Z lewej strony nadeszła dziewczyna.
 — Kto to? — spytałem młodzieńca, wskazując na nią.
 — Moja siostra — odpowiedział.
 — Która ukryła się była przed opryszkami?
 — Tak.
 — Muszę ją o niektóre rzeczy zapytać.
 Gdy zbliżyła się do nas, pocieszył ją brat, że nie potrzebuje już niczego się obawiać, ponieważ my z nimi jesteśmy.
 — Gdzie siedzieliście, miss? — spytałem ją.
 — W lesie — odpowiedziała.
 — Przez cały czas?
 — Nie.
 — A gdzież?
 — Widząc brata odjeżdżającego, chciałam pobiec za nim. Wtem wyszedł z domu człowiek, którego towarzysze jego nazywali „generałem“, wziął z ogrodzenia swego konia i podjechał ku mnie. Ja zaczęłam uciekać, lecz on dopędził mnie, gdy dobiegałam do lasu.
 — A potem? — zapytałem znowu, gdy zamilkła na chwilę.
 — Potem przybyli jeźdźcy do naszego domu.
 — Myśmy to byli. Czy „generał“ nas zobaczył?
 — Tak. Przestraszył się widocznie bardzo, bo zaklął okropnie.
 — Czyby nas poznał?