Strona:Karol May - Old Surehand 06.djvu/62

—  258  —

 — Zdaje się. Wspominał coś o niejakim Old Shatterhandzie i Winnetou.
 — To rzeczywiście nas poznał. Szkoda, że tak się stało! A co potem uczynił?
 — Odjechał.
 — I nic już więcej nie powiedział?
 — Dał mi jeszcze polecenie.
 — Do kogo?
 — Do Old Shatterhanda.
 — To znaczy do mnie. Jakież to polecenie?
 — To właściwie... obraziłoby was pewnie, sir.
 — Bądźcie o to spokojni i powtórzcie mi dokładnie każde słowo!
 — Nazwał was największym łotrem na świecie i oświadczył, że nie miałby nic przeciw temu, gdybyście jego towarzyszy powywieszali, lub w inny sposób zabili, że jednak z wami jeszcze sam się policzy.
 — To wszystko?
 — Wszystko. Przez to, że was nazwał łotrem, napędził mi strachu przed wami. Gdybym była nie widziała, że brat stał przed drzwiami długo i spokojnie, z czego wnioskowałam, że mi nic nie grozi, byłabym jeszcze nie przyszła.
 — Nie bójcie się niczego! Nic wam się nie stanie.
 Wróciłem do izby, a syn kowala poszedł za mną.
 — Czy wiecie już, gdzie generał? — zawołał do mnie Spencer.
 — Uciekł — odparłem mu.
 — Ach! Naprawdę? — rzekł wesoło.
 — Tak. Ja nie ukrywam prawdy, jak wy, lecz mówię ją odrazu.
 — Dzięki Bogu! Wobec tego nie wpadnie już wam w ręce.
 — Dziś nie, ale później tem pewniej. Za to wy nam nie umkniecie!
 — Pshaw! Wypuścicie nas prędko na wolność!
 — Dlaczego?
 — Ze strachu przed nim.