Strona:Karol May - Old Surehand 06.djvu/63

—  259  —

 — Przed tchórzem, który drapnął, gdy tylko nas zobaczył?
 — On zemściłby się za nas.
 — Nie łudźcie się! On zadowolony, że was się pozbył!
 — To kłamstwo!
 — Pshaw! Zawiadomił mię przez córkę kowala, że nie dba o to, jeśli was powywieszam, albo w inny sposób pozabijam.
 — Nie wierzę!
 — Co wy o tem sądzicie, to mi obojętne. Teraz przystępuję do innej sprawy. Gdzie gospodarz tego domu?
 — W piwnicy — odpowiedział syn, wskazując drewniane drzwi, umieszczone w podłodze.
 — Tam go zamknięto?
 — Tak.
 — Przemocą?
 — Pokonali go i wrzucili na dół.
 — Wypuśćcie go!
 Nie było klucza. Spencer wypierał się z początku, że go schował, ale ze strachu przed rewolwerem wydał wkońcu.
 Gdy otworzono drzwi do piwnicy, wyszedł z niej kowal, postać długa i koścista. Niewątpliwie opryszkowi niemało się nabiedzili, zanim wtrącili go do tego wiezienia. Ślady walki były widoczne u niego, bo twarz miał pobitą, podrapaną i okrwawioną. Rzuciwszy okiem dokoła i domyśliwszy się, że ja kieruję wszystkiem, zwrócił się do mnie:
 — Kto wypuścił mnie z piwnicy?
 — My — odpowiedziałem.
 — Jak się nazywacie?
 — Ja Old Shatterhand.
 — Słynny westman?
 — Tak.
 — A ci czerwoni? Czy można im zaufać?
 — Sławni wodzowie swoich plemion, przyzwyczajeni do obrony uciśnionych.