Strona:Karol May - Old Surehand 06.djvu/64

—  260  —

 — Well! Przybyliście panowie w sam czas! Czy to nie okropne, żeby czerwoni musieli bronić uczciwego człowieka przed białymi łotrami? Nie wyobrażacie sobie, co to za nędzne zbóje!
 — Znamy ich dobrze!
 — Co?
 — My także mamy z nimi rachunki.
 — Czy wielkie?
 — Dość. Ten drab z pyskiem buldoga strzelił wczoraj do mnie, żeby mnie zabić.
 — Dzięki Bogu!
 — Jakto? Dziękujecie Bogu za to, że ten opryszek wykonał na mnie zamach? Darujcie, ale to niezbyt uprzejme z waszej strony!
 — Wcale nie! Dziękuję Bogu podwójnie, po pierwsze za to, żeście nie zginęli, albowiem mogliście przybyć tu i mnie uwolnić, a powtóre za to, że do was strzelono, bo teraz macie prawo krótko się załatwić ze skrytobójcą, choć was nie trafił.
 — Trafił właśnie!
 — Ale po was tego nie widać!
 — Kula ugodziła mię w udo, powodując ciężką ranę w nodze. Widzicie tu krew?
 — Dzięki Bogu!
 — Znowu dziękujecie?
 — Po raz trzeci!
 — Za co?
 — Że jesteście ranni.
 — Teraz jesteście rzeczywiście bardzo mili!
 — To zależy od zapatrywania! Jeśli istotnie was trafił, przypłaci to gardłem, a mnie to niezmiernie cieszy!
 — A co mnie z tego?
 — Świadomość, że na świecie będzie o jednego łotra mniej.
 — Czy to złagodzi mój ból i czy wyleczy ranę?
 — Chcecie może puścić go wolno?
 — Ani mi się śni!