Strona:Karol May - Old Surehand 06.djvu/65

—  261  —

 — Powiedzcie więc, co z nim zrobicie?
 — Złożymy sąd preryowy, który rozstrzygnie sprawę.
 — To słusznie! Czy mnie przyjmiecie do sądu?
 — Wy musicie doń należeć. Wszak wam także krzywdę wyrządzili.
 — Niemałą! Jeśli będę mógł, to wbiję ostatni gwóźdź do ich trumny. Kiedy zwołacie sąd?
 — Jak najrychlej!
 — Najlepiej zaraz!
 — Zgoda!
 — Gzie?
 — Przed domem. Sąd preryowy powinien ile możności odbywać się pod gołem niebem.
 — To nam draby uciekną!
 — Niech spróbują! Zresztą możemy ich skrępować.
 — Well! To mi się podoba. Mam dość rzemieni i sznurów.
 — Czy przynieść je? — spytał syn skwapliwie.
 — Tak. Wiszą na dworze.
 Na to zabrał głos Toby Spencer:
 — Nie udawajcie, że urządzicie nad nami rozprawę i wydacie wyrok na nas! Wy tego nie potraficie. My nie pozwolimy, żeby nas związano!
 Na to przystąpił doń kowal, podsunął mu kościstą pięść pod sam nos i zagroził:
 — Milcz kanalio! Jeśli będziesz się nadymał, to przed sądem jeszcze potańczę ja z tobą. Zrozumiałeś?
 Gdy syn przyniósł rzemienie i sznury, wydałem rozkaz:
 — Krępujcie ich po kolei! Kto spróbuje się bronić, dostanie baty!
 — Ślicznie! — cieszył się kowal. — Mam na dworze kilka zgrabnych kijów. Syn zaraz je przyniesie!
 Syn wyszedł i wrócił z kijami.
 To poskutkowało. Pojmani klęli wprawdzie, na czem świat stoi, lecz nie stawiali czynnego oporu. Wkrótce też leżeli na ziemi powiązani. Nakazawszy