Strona:Karol May - Old Surehand 06.djvu/72

—  266  —

 — A cóż innego mam robić?
 — Musicie być na to przygotowani, że on nie tylko będzie uderzał, lecz także rzuci młotem.
 — Przed tem ja się zastrzegę!
 — On mimo to może tak zrobić, a gdyby się to raz stało, skutków nie będzie można już zmienić. Czy zawadzałoby wam to, gdyby młot przywiązać do ręki.
 — Nie zawadzałoby. Czy to potrzebne?
 — Chodzi o to, żeby nieuczciwy nie miał przewagi nad uczciwym przez możność rzucenia młotem. Czy zgadzacie się na to?
 — Oczywiście. Byle tylko mieć dość swobody do władania trzonkiem.
 — Już ja o to się postaram, bo ja młoty przywiążę. A zatem chodźcie!
 Gdy wróciliśmy na miejsce, zastaliśmy Spencera już rozwiązanego. Winnetou stał przed nim z odwiedzionym rewolwerem, grożąc mu:
 — Jeśli blada twarz uczyni jakikolwiek ruch w celu ucieczki, strzelę natychmiast!
 Przywiązałem obu przeciwnikom młoty do rąk w ten sposób, że mogli nimi swobodnie poruszać, ale nie rzucać. Potem, dobywszy rewolweru, powtórzyłem groźbę Apacza.
 Położenie było wysoce przykre i niepewne. Utworzyliśmy koło, w którem zapaśnicy stanęli blizko siebie. W rękach mieli młoty o jednakiej ciężkości i mierzyli się wzajem oczyma. Kowal był spokojny i zimny, Spencer zaś bardzo rozdrażniony.
 — Nie zaczynać, zanim ja nie dam znaku! — rozkazał Winnetou. — Każdy może korzystać ze wszystkiego i używać rąk wolnych!
 — To dobrze, to bardzo dobrze! — cieszył się Spencer. — Teraz mi nie ujdzie!
 — Tak — zawołał jeden z jego towarzyszy. — Jeśli ci wolno chwytać także drugą ręką, to już po nim. Weź go za gardło, żeby oddech stracił!
 — Zamknij dziób! — krzyknął na niego Hammer-