Strona:Karol May - Old Surehand 06.djvu/78

—  272  —

 — Nie bądźcie śmieszni! Chyba nie zdaje wam się, że dwudziestu ludzi będzie się was bało. My chcemy jeść, a wy musicie postarać się o to, czego nam potrzeba!
 — Jesteście bardzo zwięźli! A jak będzie z płaceniem? Pieniądze macie?
 — Pieniądze? — zaśmiał się Cox. — Baty mamy, nie pieniądze!
 — Że macie baty, to sam miarkuję. Widzę nawet jeszcze, gdzie są.
 — Jak to rozumiecie?
 — Tak, jak mówię.
 — Skąd wy możecie mówić o naszych batach?
 — Któż zaczął o tem mówić? Przecież nie ja, tylko wy!
 — Ach, tak! Ja myślałem...! A teraz zróbcie miejsce przed drzwiami!
 — Miejsce przed drzwiami należy tylko do mnie, do nikogo innego!
 — Nie plećcie głupstw! Potrzebujemy mięsa, mąki i innych rzeczy, a wy chyba nie zabronicie nam, żebyśmy sobie sami poszukali!
 — Well! Stanie się zadość waszemu życzeniu! Ale ja sądzę, że was to mięso, które znajdziecie, bardzo zdziwi!
 — Nie gadajcie dużo, tylko się ustąpcie!
 Kowal się usunął, a trampi wcisnęli się za Coxem.
 — Oto moje mięso! — rzekł kowal, gdy go wepchali napastnicy do środka. — Żywe mięso ludzkie!
 Widok naszych strzelb, wymierzonych ku drzwiom, niezmiernie przeraził Coxa.
 — Nazad, nazad! — zawołał. — Wracajcie! W izbie Old Shatterhand, Winnetou i ich towarzysze!
 Wśród ogólnego zamieszania i przerażenia, potrącając się i popychając bezładnie, wyszli trampi z domu, powskakiwali na dworze na konie i odjechali prędzej, aniżeli przybyli. Ostatnim był znowu guślarz, który ciągnął za cugle konia skwawy, Niecierpliwy jak zwykle Dick Hammerdull strzelił za nimi przez okno i zawołał: