Strona:Karol May - Osman Pasza.djvu/109

że i ja o niej myślę. A może masz mi to za złe?
 — Za złe? Nie. Masz bezwątpienia prawo przypomnieć mi moją obietnicę. Co innego, czy wierzysz w to, że będę mógł jej dotrzymać.
 — Z pomocą Allaha, — zawołał z zapartym tchem.
 — Hm. Nie zdajesz się być tego pewnym?
 — Wybacz, effendi! Jesteś sławnym człowiekiem, jesteś pod osłoną Padyszacha, którego niechaj Allah miłuje, i pisujesz sprawozdania do seraskiera, które on naprawdę czyta i rozpatruje. Widziałem także, jak przyjaźnie mówił z tobą Pasza ze Stambułu. Jestem więc przekonany, że twe słowa i rady są na wyżynach państwa szanowane i uwzględniane, ale.. ale... ale...
 — Co, ale?...
 — Czy mogę powiedzieć?
 — Tak.
 — Czy nie będziesz mi miał za złe?
 — Nie
 — Że tak od razu mam zostać bimbaszim, to... to... to...
 — Mów dalej!
 — Tego zrobić nie potrafisz!
 — Czemu nie?
 — Po pierwsze, jesteś chrześcijaninem,

107