Strona:Karol May - Osman Pasza.djvu/37

gę na to, że mój powrót do Birs Nimrud wymaga pośpiechu.
 — Tak — zgodził się — zabawiliśmy dłużej, niż zamierzałeś, ale też unieszkodliwiliśmy za jednym zamachem namiestnika, co mam tylko tobie do zawdzięczenia. Kto z nas ma jednak ustalić plan dalszego działania?
 — Proszę!
 — Jest to zadanie, które tybyś łatwiej rozstrzygnął, niż ja, bo znasz lepiej ode mnie miejscowość i tutejsze stosunki. Proszę cię więc przynajmniej o radę i dobre wskazówki, któremi się mam kierować!
 — Chętnie! Ale będziemy mówili po niemiecku!
 — Jak pan chce! — podchwycił generał w tymże języku. — Czy jest coś takiego, co my dwaj tylko wiedzieć powinniśmy?
 — Owszem.
 — Cóż takiego?
 — Doniosła sprawa szajki przemytników. Myślę, że tylko osoby zaufane powinny mieć do niej dostęp.
 — Jestem tego samego zdania. Ale niepodobna, aby doszło do walki w tych podziemiach?
 — To jest możliwe, chociaż sądzę, że da się uniknąć walki. Jeżeli szajka wpadnie w nasze ręce — stanie się, oczywiście, własnością

35