Strona:Karol May - Osman Pasza.djvu/38

rządu Padyszacha. Ekscelencja podziela moje zdanie?
 — Naturalnie. Rozumie się, że będzie wyznaczona nagroda dla tych, którym zawdzięczać będziemy tę zdobycz!
 — Dobrze, zapamiętam tę obietnicę!
 — Tak? Chciał pan... dla siebie? — spytał tonem cokolwiek niedowierzającym.— Możliwe; że pan okaże się jedynym człowiekiem, który się przyczynił...
 — Przepraszam — przerwałem mu — nie o mnie chodzi, lecz o mego starego bimbasziego w Bagdadzie. Gdyby nam nie opowiedział tego, co przeżył w Birs Nimrud, byłoby obecnie rzeczą niemożliwą przychwycić sefira. Stracił przytem cały swój majątek; jemu więc powinna być przyznana cała nagroda, Ekscelencjo!
 Osman Pasza podał mi rękę i rzekł wzruszonym głosem:
 — Nie zawiodłem s!ę! Spodziewałem się tego po panu! Objawia mi się cały Kara ben Nemzi, który nie o siebie dba, lecz o dzielnych i upośledzonych! Pański bimbaszi dostanie tyle, ile pan zażąda. Ale teraz do rzeczy: potrzeba nam wojska — ile więc i jakiego rodzaju broni?
 — Tylko kawalerja, gwoli szybkości!
 — Jest do pana dyspozycji.
 — Nie wiem, ilu ludzi liczy banda sefira i w jakiej ilości zwerbował Ghasai — Beduinów;

36