Strona:Karol May - Osman Pasza.djvu/47

nisz w niem, że jedziemy teraz do Bira Nimrud, aby złowić morderców karawany?
 — Tak.
 — I że brałem w tem udział, jako twój podwładny i dowódca sześćdziesięciu ludzi?
 — Z pewnością! Opiszę wszystko dokładnie — jak się sprawowałeś i odznaczyłeś.
 — Dziękuję ci! Wiem, że dotrzymasz słowa, i postaram się pozyskać twoje uznanie i łaskę seraskiera. Teraz jesteśmy już tak daleko, że Birs Nimrud leży tuż przed nami, na południo-wschód.
 — Już! To poszło prędzej, niż przypuszczałem!
 — Wiedziałem, że będziesz zadowolony z mego prowadzenia. Teraz musisz tylko oznaczyć, do jakiego punktu ruin chcesz dobić.
 — Czy przypominasz sobie to miejsce, gdzie ukryliśmy nasze konie, a nad ranem je odnaleźli?
 — Tak, znam je dokładnie.
 — Tam jedziemy przedewszystkiem, zatrzymamy się jednak na odległości ludzkiego głosu, podejść zaś chcę pieszo, aby się dowiedzieć, gdzie ukrywają się poszukiwani przez nas ludzie.
 — Czy to nie ryzykowne?
 — Nie.
 — Mogą cię znów złapać!
 — W żadnym wypadku! Lis nie powraca do sideł, z których już raz się wydostał.

45