Strona:Karol May - Osman Pasza.djvu/55

więciu, co zostaje przy koniach, i tego, który idzie z nami.
 — W tej chwili! Już się robi!
 Wyznaczył odnośnych dziesięciu ludzi, poczem pięćdziesięciu podjęło marsz. Unikaliśmy, wszelkiego hałasu i kiedy przybyliśmy do ognisk, tyraljerka, pod komendą kol agasi’ego została tak ostrożnie i sprawnie utworzona, że żaden z otoczonych nic nie zauważył; byłem pewien, że niema żadnej luki, poprzez którą mógłby się ktoś wyślizgnąć. Uspokojony tem, udałem się wraz z ochmistrzem i kawalerzystą do miejsca, które Halef śmiesznie nazwał „jarmarkiem jeżów“. Jak sobie przypominamy, był to czworobok murów, w którym ukryliśmy konie i, gdzie razem z ochmistrzem, wyzwoleni z potrzasku, ujrzeliśmy znów światło dzienne, albo ściślej, ciemność nocną.
 Wiedziałem, że idę na niepewną grę, ale miałem humor i taką beztroskę, jakgdybym już miał wygraną sprawę, Gdyśmy znów wstępowali na nasyp, mnie zapytał Pers:
 — Poco wracasz na to miejsce, effendi? Przecież nic tutuj nie zgubiliśmy!
 — Mam tu dużo do znalezienia.
 — A co?
 — Sefira.
 — Toć widziałem go tam, przy ludziach!
 — Przedtem tak. Ale my go znajdziemy w naszej ciemnicy.

53