Strona:Karol May - Osman Pasza.djvu/71

ze swemi szponami! Nigdy w życiu nie trząsłem się tak ze strachu, bo gdyby cię zabił, byłbym i ja zgubiony. Jestem wprawdzie wprawnym i odważnym wojownikiem, ale gdy się jest związanym, na nic się nie zda odwaga. Kiedy mnie nareszcie rozwiążesz?
 — Zaraz. Dla odmiany włożymy te sznury na nich.
 Rozwiązałem go. Skoczył w radosnych okrzykach.
 — Chwała Allahowi — straszne, potworne niebezpieczeństwo już minęło! Stawiłem mu jednak czoło z całą odwagą.
 — Nie krzycz tak! — przerwałem. O twojej odwadze nic nie wiem, a jeżeli doprawdy sądzisz, że niebezpieczeństwo już minęło, to się mylisz, Mamy tutaj tylko tych dwóch, a czeka nas jeszcze trzydziestu trzech innych.
 — Allah uchowaj nas! Jeszcze trzydziestu trzech! Co to będzie za koniec.
 Zdjęty znów strachem, siadł, ja zaś związałem sefira i jego pomocnika tak mocno, jak tego wymagało bezpieczeństwo, i byłem już gotów, gdy rozległ się nawołujący głos Halefa:
 — Sihdi, sihdi! Ktoś strzelał, jesteś tutaj?
 — Tak Halefie! — odrzekłem równie głośno.
 — Siedzę tutaj! Czy prędko przyjdziesz!
 — Zaraz!
 — Czy te łotry przyniosły moją szpicrutę? Czy nie widziałeś jej?

69